wtorek, 10 grudnia 2013

smiling





When you're smiling
The whole world smiles with you


When you're laughing
The sun comes shining through


But when you're crying
You bring on the rain
So stop your sighing
Be happy again


wtorek, 15 stycznia 2013

voyager






            Jestem już kolejny dzień w podróży. Wkoło mnie pociągi, autokary, autobusy i tramwaje. Jestem tak blisko domu, a za razem tak daleko. Czeka mnie jeszcze wiele przygód, a już tyle za mną. Życie jest piękne.
            Prawie 9 miesięcy temu moje życie diametralnie się zmieniło. Świat przybrał jasne barwy, nawet w tych trudnych chwilach. Muzyka gra już nie tylko w moim sercu, lecz naokoło mnie. Każda chwila jest przeżywana przeze mnie kilkakrotnie razy mocniej. Już nie jestem sama, mam kogoś kto unosi za mnie pewien ciężar życia. Mogę cieszyć się z nim jak i polegać w trudnych sprawach.
            Te 9 miesięcy temu zmieniło się coś jeszcze. Zaczęłam podróże. Wcześniej gdy nie miałam prawdziwej drugiej połówki nie wyjeżdżałam z rodzinnego miasta tak często, teraz gdy mam już swoją opokę, świat odwrócił się o 180 stopni. Zaczęło się od corocznego wyjazdu na dwa tygodnie, na oazę, w góry. Później była to już kwestia czasu. Rozpoczęłam "życie na walizkach". Do dziś w moim pokoju stoi walizka lub torba podróżna, gdyż nie ma sensu ich chować. I tak zaraz będą potrzebne. Swoje podróże zaczęłam spokojnie, od wyjazdu do rodzinnego miasta mojego chłopaka. Na dzień, dwa, nie więcej. Później był wyjazd na cały tydzień, także do mojej miłości. Gdy on dostał się na studia zaczęłam wyjazdy na całe weekendy. Zawaliłam przez to swoją szkołę, ale zakochana nastolatka nie potrzebuje przecież szkoły, rodziny, zdrowia. Wystarczy jej miłość. Gdy okazało się jednak, że problemy w szkole są raczej poważne, na jakiś czas zaprzestałam wyjazdów. Mój chłopak przyjeżdżał do mnie.Jeden z piękniejszych wyjazdów w moim życiu? Postanowiliśmy pojechać razem gdzieś na sylwestra. Ja miałam go planować, lecz nie dałabym sobie rady bez niego. Z małą pomocą mego ukochanego, spędziliśmy wspaniały tydzień w Krakowie. Wciąż mam w głowie tysiące wspomnień oraz chęć powrotu do tamtych chwil.
            Gdy byłam małą dziewczynką, sama chodziłam na spacery. Chciałam pokazać jaka jestem zbuntowana i samowystarczalna. Uważałam, że nie potrzebuję opieki ani nadzoru, jednakże moi rodzice nigdy nie byli z tego zadowoleni, więc udając, że idą gdzie indziej, szpiegowali mnie i pilnowali, aby nic mi się nie stało. Jeszcze do niedawna, podróż na dzień lub dwa, była dla mnie tylko polem do popisu, jak to świetnie daję sobie sama radę. Prosząc mamę o pieniądze na wyjazd nie chciałam czerpać z tego, lecz pokazać jej moją dorosłość. Dziś mogę się już tylko z tego śmiać, oraz cieszyć. Dzięki tym "wymuszonym" wyjazdom zaczęłam zwracać uwagę także na inne aspekty. Po jakimś czasie podróż nie jest dla mnie oznaką młodzieńczego buntu, lecz okazją do poznania w zasadzie całego świata. Może nie podróżuję po całym globie, ale czym tak naprawdę, prócz kultury i architektury różnią się miejsca na świecie? Wszędzie i tak jest człowiek. A człowiek jaki by nie był, zawsze to to samo zwierzę. Dzięki tym podróżom dowiedziałam się wielu rzeczy na temat ludzi, np. że starsze babcie nie zawsze są nieprzyjemne i odpychające, że potrafią dodać 14gr do rachunku, że mężczyźni nie pomagają kobietom już tak jak kiedyś, ale dbają o siebie na pewno o wiele bardziej. Dużą uwagę zwracam także na zachowanie ludzi w moim wieku. Pomimo tego co się mówi, na tym świecie jest jeszcze młodzież, która ustąpi miejsca, grzecznie odpowie na pytanie czy, przede wszystkim, szczerze się uśmiechnie. O świecie dowiaduję się wielu rzeczy, lecz nie zostaję obojętna co do własnej osoby. Na każdym kroku uczę się o sobie coraz więcej. Gdyby przełożyć intensywność mojego myślenia, podczas jednej podróży, na energię, mogłabym zasilić milionowe miasto energią na cały dzień. Ostatnio przekonałam się nawet, że potrafię unieść o wiele więcej kilogramów niż mi się wydawało. W podróży trzeba jakoś wyglądać, a ubrania trochę ważą. Muszę przyznać, że podczas takiego wyjazdu przydają się nawet przedmioty, których uczą w szkołach. Na przykład fizyka. Gdy wracam do domu podczas małej zamieci śnieżnej myślę, że idąc szybciej zapomnę o zimnie i szybciej będę w domu, co jest błędne. Narobię sobie więcej szkód bo podczas "prawie biegu", cząsteczki powietrza uderzają o mnie ze zwiększoną siłą, w porównaniu do powolnego chodu. Muszę przyznać, że nie wiem czy to prawda, ale sama na to ostatnio wpadłam, więc nie zaszkodzi się pochwalić.
          Jak mówi polskie przysłowie "podróże kształcą", co jest w stu procentach prawdą. Mam nadzieję, że ludzie na świecie zaprzestaną wojen i kłótni, a zaczną podróże aby dowiadywać się  naszej Ziemi i jej mieszkańcach coraz więcej.

    P.S. : Właśnie jestem w podróży podczas ferii zimowych. Z domu pojechałam do przyjaciół, a od nich prosto do chłopaka. Zobaczę go już jutro rano. Jestem ciekawa co jeszcze przyniesie mi ta podróż...

CMB

niedziela, 13 stycznia 2013

podwójne życie


    Prowadzę dwa życia. Jedno tutaj w szarej rzeczywistości, drugie gdzieś tam w skrytych marzeniach. Jedni mogliby powiedzieć, że jestem dwulicowa, drudzy, że potrafię urozmaicić sobie życie. Lecz co tak naprawdę mną kieruje?
    Pierwsze z nich to życie poczęte, czyli te "od małego". Jak matka towarzyszy mi w każdej wolnej chwili. Nie odstępuje nawet na krok. Charakteryzuje się przede wszystkim dokuczliwą samotnością i tak zwanym egoizmem rzeczy martwych. Myśli tylko o sobie a ja jestem mu podporządkowana. Jest moim przeznaczeniem czy, jesli ktoś woli, Dyktatorem. Nie mogę mu się sprzeciwić. Ono po prostu jest, a ja muszę się z tym pogodzić. Życie poczęte daje mi czasem wolną rękę. Jeśli chcę i mam możliwość, mogę zaplanować sobie wieczór, czy popołudnie. Zazwyczaj wychodzę gdzieś ze znajomymi. Do baru, do kina, gdziekolwiek, byle tylko odetchnąć na moment od Życia. Gdy wracam do domu znów je napotykam. Pusty pokój, wkoło cisza, ciemność. Kiedyś gdy dyktator był moim przyjacielem marzyłam o tym. Dziś? Oddałabym wszystko za dodatkowego więźnia w tej celi. Jedyne co mi zostało to z nienormalnym optymizmem "patrzeć na plusy", a więc proszę: jestem kobietą więc mogę zająć się tylko sobą, mogę robić co  tylko mi się podoba poczynając od głośnego fałszowania w rytm ulubionej piosenki aż po chodzenie nago "bo tak mi się podoba", ale czy to tego zawsze chciałam? Czy to były moje marzenia, na spełnienie których czekałam? Nie wydaje mi się. Samotność zdecydowanie nie jest moją ulubioną częścią życia. Czasami wpadnie mama, ale jej wizyty zawsze są takie same. Przyjdzie, przyniesie coś do jedzenia, usiądzie i po 5 minutach już jej nie ma. Jest tak zmęczona, że nawet nie ma siły chwilę ze mną porozmawiać. No nie ukrywajmy, czasami sama nie mam po prostu ochoty na rozmowę z kimkolwiek. Są momenty kiedy już nie wytrzymuję. Siedząc w tej celi zaczynam się poddawać. Płaczę, histeryzuję, podniesionym głosem powtarzam kilka razy, że mam dosyć, że chcę z powrotem mieć tutaj KOGOŚ. Czasami jestem zdesperowana do tego stopnia, że idę do sklepu zoologicznego i zastanawiam się , który chomik najlepiej spełni moje oczekiwania. To wszystko na próżno. W najbliższej przyszłości i tak górowało będzie dyktatorskie Życie.
    A druga rzeczywistość? Tak, na szczęście jest to część rzeczywistości. Zazwyczaj zapełnia ona weekendy, ferie, wakacje i wszelkie wolne od szkoły dni. Jak widać te dni są cudowne nie tylko dlatego, że są wolne od szkoły, ale nareszcie nie jestem sama. W Rzeczywistości zazwyczaj nie występują więcej niż 3 osoby. Jest kilka sposobów na spędzenie jej. Raz na jakiś czas przyjeżdża moja siostra. Gdy tylko jest ona w pokoju, na cały dom słychać kłótnie, ale to właśnie tego brakuje w Życiu. Razem z siostrą przyjeżdża wybranek jej życia. Świetny człowiek. Można z nim pożartować, co zdarza się na każdym kroku, jak i porozmawiać na mniej lub bardziej poważne tematy. To chyba moja ulubiona para zakochanych. Są wspaniali. Na deser zostawiłam najprzyjemniejszy sposób spędzania Rzeczywistości. KTOŚ/ON/MÓJ JEDYNY. Jakkolwiek bym go nie nazwała jest on głównym bohaterem tego czasu. Z nim mogę wszystko. Jeździmy po kraju, śmiejemy się, nigdy nie jest cicho. Jest moim najlepszym przyjacielem, argumentem dla bytu, powodem, dla którego dzielnie znoszę Życie. Gdybym tylko mogła nie odstępowałabym go na krok. Poznałam go tak naprawdę niedawno, a już jest najbliższym mi człowiekiem stąpającym po tym świecie. Rzeczywistość jest piękna, bo daje mi wybór, daje mi wolną rękę. W niej to ja jestem dyrektorem, ja podejmuję decyzje. Wreszcie mogę robić co chcę i nie być przy tym sama! Czy to nie jest piękne? Niestety Rzeczywistość kiedyś się kończy, a na jej miejsce natychmiast przychodzi Życie.
    Jak widać nie wiem czy można nazwać mnie dwulicową. Życie jest i nic już z tym nie zrobię, Rzeczywistość kreuję sama. Minus i plus. Wspaniale się dopełniają i tworzą jedną całość. Trudno o lepszy dobór aktorów.

CMB

niedziela, 2 grudnia 2012

nie będzie nam nie będzie siebie brak


N i e  b ę d z i e m   p ł a k a ć
N i e  b ę d z i e m  b i a d a ć
N i e  b ę d z i e m  n a  ż y c i e  t a r g a ć  s i ę
N i e  b ę d z i e m  w r a c a ć
A n i  w y b a c z a ć
N i  w  s a m o t n o ś c i  u p i j a ć  s i ę

wtorek, 6 listopada 2012


 miej gdy wszystko idzie źle optymizmu trochę,
chciej dać sobie pomóc, chciej i zawołaj mnie 



http://www.youtube.com/watch?v=yEKZafHKMzs
niesamowite miejsca, fenomenalne wspomnienia, cudowny czas i nieopisany czar
już niedługo

czwartek, 11 października 2012

a tylko bla bla bla

czasem masz dziwne uczucia
po prostu nie wiesz co zrobić
wiesz jaki jest cel twego postępowania ale nie masz zielonego pojęcia jak wygląda droga do niego
nie potrafisz jej sobie wyobrazić
a ona jest usłana raczej kolcami od róż niż nimi samymi
każdą słodycz po stokroć przysłania gorzkie odczucie, że coś nie wyszło
wiesz,że chcesz dobrze, ale czasami po prostu nie umiesz zrobić kroku w przód
wiesz, że chcesz, ale coś cię trzyma tego miejsca
ty nie masz pojęcia co i nie wiesz czy przestać zwracać na to uwagę czy może właśnie zostać przy tym
i nie dowiesz się
będziesz tkwił w tym chorym punkcie zero aż coś nie pęknie
musisz czekać aż sytuacja przegnie się na jedną z wielu stron aby wiedzieć co zrobić dalej
więc nie robisz nic i czekasz aż wszystko samo przyniesie słodkie owoce
więc siedzisz i czekasz
przyzwyczajasz się do tej nieświadomości
i nie zwracasz już na nią uwagi
a tymczasem cały świat cały twój cel mijają ci koło nosa
po prostu uciekają
wiesz dlaczego?
bo one uciekały cały czas tylko ty przestałeś je gonić
one idą tym samym tempem a ty stanąłeś
poddałeś się
A MYŚLAŁEŚ KIEDYŚ ABY ZROBIĆ COŚ NA CO NIGDY BYŚ SIĘ NIE ODWAŻYŁ?
połowa z was która to czyta choć jest was i tak niewielu
myśli sobie że to kolejne bzdury nie warte czytania
kolejny problem pojedynczej jednostki nie dotyczący nikogo więcej
tylko ja wiem o co chodzi
i co chcę powiedzieć
i wiecie co?
macie rację
kij z tym.

no kliknij szara istoto